Wrzeciono wiruje

Osiodłaj swą duszę i pozwól jej jechać Oślepionymi oczami z pewnością odnajdziesz ścieżkę Dołącz swój oddech - niech myśli polecą Pozwól im powoli - na wietrze, którego dosiadasz Wrzeciono wiruje - myśli splatają się, wzrok obraca Pieśń zaklinania wywabia duszę z jej kształtu Przez drzwi, przez woal pajęczej sieci Przez ciężar brzemienia przenoszona boso Z najgłębszej skrytości naprzód stromym szlakiem Wysoko ponad Szczyt Uzdrowienia, dziewięć niewiast czeka Na pierwszym postoju, gdzie ścieżki się przecinają, zatrzymaj się Zostaw za sobą przyodziewek i wszystko co posiadasz Tam dokąd zmierzasz brak z nich pożytku Brzemię jarzy się, lecz ciężki jest szlak przed tobą Na drugim postoju, gdzie ścieżki się przecinają, zatrzymaj się Zostaw za sobą czas i ciężar wspomnień Tam dokąd zmierzasz brak z nich pożytku Brzemię jarzy się, lecz ciężki jest szlak przed tobą Na trzecim postoju, gdzie ścieżki się przecinają, zatrzymaj się Zostaw za sobą lęk, pozwól opaść wszelkim maskom Tam dokąd zmierzasz brak z nich pożytku Brzemię jarzy się, lecz ciężki jest szlak przed tobą Nagiego u szczytu, góry cię poznają Północne fale orlich skrzydeł, to wiatr je kreśli Kobiety cieni tańczą wokół ciebie Śpiewają dla ciebie, zaklinają potężne runy Rany i bolączki szpiku i krwi (w pogodę i wiatr rozmyjesz się) mięsa i kości, ciała i skóry w pogodę i wiatr rozmyjesz się Przyzywam cię na niebieską górę (nie sięgnie cię słońca ni księżyca blask) Gdzie nie sięgnie cię słońca ni księżyca blask Przyzywam cię do niezamieszkałego lasu (zatoń w morzu, w którym człowiek nie wiosłował) I wołam ku morzu, w którym człowiek nie wiosłował Głęboko pod kamień lecący ku ziemi bez zamiaru krzywdy (przez rzeki, z nurtem prądów morskich) Biegnij przez rzeki, z nurtem prądów morskich Góra Uzdrowienia stoi przez wieczność Uśmierza choroby i bolączki Każdy z osobna, kto mierzy się z tym kamieniem Odnajdzie dozgonne wyzwolenie z chorób Pozostaw je na Szczycie Uzdrowienia Gdzie rzeki i potoki Tańczą ku północy, w dół Góra ozdrawia, każdego, kto się na nią wdrapie

Tekst pochodzi z https://www.tekstowo.pl/piosenka,wardruna,lyfjaberg.html

Osiodłaj swą duszę i pozwól jej jechać. Oślepionymi oczami z pewnością odnajdziesz ścieżkę. Dołącz swój oddech - niech myśli polecą. Pozwól im powoli - na wietrze, którego dosiadasz.

Wrzeciono wiruje - myśli splatają się, wzrok obraca. Pieśń zaklinania wywabia duszę z jej kształtu. Przez drzwi, przez woal pajęczej sieci. Przez ciężar brzemienia przenoszona boso. Z najgłębszej skrytości naprzód stromym szlakiem.Wysoko ponad Szczyt Uzdrowienia, dziewięć niewiast czeka. 

Na pierwszym postoju, gdzie ścieżki się przecinają, zatrzymaj się. Zostaw za sobą przyodziewek i wszystko co posiadasz. Tam dokąd zmierzasz brak z nich pożytku. 

Brzemię jarzy się, lecz ciężki jest szlak przed tobą. Na drugim postoju, gdzie ścieżki się przecinają, zatrzymaj się. Zostaw za sobą czas i ciężar wspomnień. Tam dokąd zmierzasz brak z nich pożytku. 

Brzemię jarzy się, lecz ciężki jest szlak przed tobą. Na trzecim postoju, gdzie ścieżki się przecinają, zatrzymaj się. Zostaw za sobą lęk, pozwól opaść wszelkim maskom. Tam dokąd zmierzasz brak z nich pożytku. Brzemię jarzy się, lecz ciężki jest szlak przed tobą. 

Nagiego u szczytu, góry cię poznają. Północne fale orlich skrzydeł, to wiatr je kreśli. Kobiety cieni tańczą wokół ciebie. Śpiewają dla ciebie, zaklinają potężne runy. 

Rany i bolączki szpiku i krwi (w pogodę i wiatr rozmyjesz się) mięsa i kości, ciała i skóry w pogodę i wiatr rozmyjesz się. Przyzywam cię na niebieską górę (nie sięgnie cię słońca ni księżyca blask). Gdzie nie sięgnie cię słońca ni księżyca blask. 

Przyzywam cię do niezamieszkałego lasu (zatoń w morzu, w którym człowiek nie wiosłował) I wołam ku morzu, w którym człowiek nie wiosłował. Głęboko pod kamień lecący ku ziemi bez zamiaru krzywdy (przez rzeki, z nurtem prądów morskich). 

Biegnij przez rzeki, z nurtem prądów morskich Góra Uzdrowienia stoi przez wieczność. Uśmierza choroby i bolączki. Każdy z osobna, kto mierzy się z tym kamieniem. 

Odnajdzie dozgonne wyzwolenie z chorób. Pozostaw je na Szczycie Uzdrowienia. Gdzie rzeki i potoki Tańczą ku północy, w dół. Góra ozdrawia, każdego, kto się na nią wdrapie.

 

Osiodłaj swą duszę i pozwól jej jechać Oślepionymi oczami z pewnością odnajdziesz ścieżkę Dołącz swój oddech - niech myśli polecą Pozwól im powoli - na wietrze, którego dosiadasz Wrzeciono wiruje - myśli splatają się, wzrok obraca Pieśń zaklinania wywabia duszę z jej kształtu Przez drzwi, przez woal pajęczej sieci Przez ciężar brzemienia przenoszona boso Z najgłębszej skrytości naprzód stromym szlakiem Wysoko ponad Szczyt Uzdrowienia, dziewięć niewiast czeka Na pierwszym postoju, gdzie ścieżki się przecinają, zatrzymaj się Zostaw za sobą przyodziewek i wszystko co posiadasz Tam dokąd zmierzasz brak z nich pożytku Brzemię jarzy się, lecz ciężki jest szlak przed tobą Na drugim postoju, gdzie ścieżki się przecinają, zatrzymaj się Zostaw za sobą czas i ciężar wspomnień Tam dokąd zmierzasz brak z nich pożytku Brzemię jarzy się, lecz ciężki jest szlak przed tobą Na trzecim postoju, gdzie ścieżki się przecinają, zatrzymaj się Zostaw za sobą lęk, pozwól opaść wszelkim maskom Tam dokąd zmierzasz brak z nich pożytku Brzemię jarzy się, lecz ciężki jest szlak przed tobą Nagiego u szczytu, góry cię poznają Północne fale orlich skrzydeł, to wiatr je kreśli Kobiety cieni tańczą wokół ciebie Śpiewają dla ciebie, zaklinają potężne runy Rany i bolączki szpiku i krwi (w pogodę i wiatr rozmyjesz się) mięsa i kości, ciała i skóry w pogodę i wiatr rozmyjesz się Przyzywam cię na niebieską górę (nie sięgnie cię słońca ni księżyca blask) Gdzie nie sięgnie cię słońca ni księżyca blask Przyzywam cię do niezamieszkałego lasu (zatoń w morzu, w którym człowiek nie wiosłował) I wołam ku morzu, w którym człowiek nie wiosłował Głęboko pod kamień lecący ku ziemi bez zamiaru krzywdy (przez rzeki, z nurtem prądów morskich) Biegnij przez rzeki, z nurtem prądów morskich Góra Uzdrowienia stoi przez wieczność Uśmierza choroby i bolączki Każdy z osobna, kto mierzy się z tym kamieniem Odnajdzie dozgonne wyzwolenie z chorób Pozostaw je na Szczycie Uzdrowienia Gdzie rzeki i potoki Tańczą ku północy, w dół Góra ozdrawia, każdego, kto się na nią wdrapie

Tekst pochodzi z https://www.tekstowo.pl/piosenka,wardruna,lyfjaberg.html

Osiodłaj swą duszę i pozwól jej jechać Oślepionymi oczami z pewnością odnajdziesz ścieżkę Dołącz swój oddech - niech myśli polecą Pozwól im powoli - na wietrze, którego dosiadasz Wrzeciono wiruje - myśli splatają się, wzrok obraca Pieśń zaklinania wywabia duszę z jej kształtu Przez drzwi, przez woal pajęczej sieci Przez ciężar brzemienia przenoszona boso Z najgłębszej skrytości naprzód stromym szlakiem Wysoko ponad Szczyt Uzdrowienia, dziewięć niewiast czeka Na pierwszym postoju, gdzie ścieżki się przecinają, zatrzymaj się Zostaw za sobą przyodziewek i wszystko co posiadasz Tam dokąd zmierzasz brak z nich pożytku Brzemię jarzy się, lecz ciężki jest szlak przed tobą Na drugim postoju, gdzie ścieżki się przecinają, zatrzymaj się Zostaw za sobą czas i ciężar wspomnień Tam dokąd zmierzasz brak z nich pożytku Brzemię jarzy się, lecz ciężki jest szlak przed tobą Na trzecim postoju, gdzie ścieżki się przecinają, zatrzymaj się Zostaw za sobą lęk, pozwól opaść wszelkim maskom Tam dokąd zmierzasz brak z nich pożytku Brzemię jarzy się, lecz ciężki jest szlak przed tobą Nagiego u szczytu, góry cię poznają Północne fale orlich skrzydeł, to wiatr je kreśli Kobiety cieni tańczą wokół ciebie Śpiewają dla ciebie, zaklinają potężne runy Rany i bolączki szpiku i krwi (w pogodę i wiatr rozmyjesz się) mięsa i kości, ciała i skóry w pogodę i wiatr rozmyjesz się Przyzywam cię na niebieską górę (nie sięgnie cię słońca ni księżyca blask) Gdzie nie sięgnie cię słońca ni księżyca blask Przyzywam cię do niezamieszkałego lasu (zatoń w morzu, w którym człowiek nie wiosłował) I wołam ku morzu, w którym człowiek nie wiosłował Głęboko pod kamień lecący ku ziemi bez zamiaru krzywdy (przez rzeki, z nurtem prądów morskich) Biegnij przez rzeki, z nurtem prądów morskich Góra Uzdrowienia stoi przez wieczność Uśmierza choroby i bolączki Każdy z osobna, kto mierzy się z tym kamieniem Odnajdzie dozgonne wyzwolenie z chorób Pozostaw je na Szczycie Uzdrowienia Gdzie rzeki i potoki Tańczą ku północy, w dół Góra ozdrawia, każdego, kto się na nią wdrapie

Tekst pochodzi z https://www.tekstowo.pl/piosenka,wardruna,lyfjaberg.html

Kwiat paproci

Jacuś był uparty. Jego upór i determinacja sprawiły, że kolejnego lata udało się. Zerwał kwiat i już wiedział, że to nie sen. Od tej pory już nic nie było jak dawniej, teraz miał wszystko czego zapragnął, piękny pałac, bogactwa, skarby, niczego mu nie brakowało. 

Jednak gdy tak mijały dni i tygodnie, chłopca przestały bawić skarby, pyszne potrawy. Jacuś czuł się bardzo osamotniony, nie miał z kim porozmawiać, z nikim nie mógł się podzielić radością, był coraz smutniejszy. Chłopiec wrócił więc do swojej rodzinnej wioski, znalazł swój rodzinny dom, jednak rodzice go nie poznali. Zrozpaczony zamknął się w swoim pałacu. Gdy rok później znów przyszedł do domu jego ojciec już nie żył, a chora matka znów nie poznała syna. Chłopiec zmarniał, nigdy się już nie uśmiechał.

Gdy jeszcze raz odwiedził rodzinny dom, okazało się, że jego matka również nie żyje. Ogromna pustka zawitała w jego sercu, tak wielka, że nie mógł jej znieść, zapragnął nie widzieć już tego świata. W chwili gdy to pomyślał ziemia się pod nim zapadła.

Jakie zakończenie wojny?

W lokalnych mediach zapanowało „święte oburzenie” , bo w tym roku w Mielcu nie obchodzono rocznicy zakończenia II wojny światowej. Chodzi o datę 8 maja 1945, kiedy to ostatecznie żywot zakończyły hitlerowskie Niemcy.

Przypomnę  tylko, że owe "zakończenie wojny" oznaczało dla nas zabranie Kresów, blisko półwieczną okupację sowiecką i degradujący nas na wszystkich płaszczyznach komunizm. Co tu zatem celebrować? Święto, które zatwierdził jeden z największych komunistycznych zbrodniarzy – Bolesław Bierut?

Temat zagościł na ostatniej konferencji prasowej starosty Zbigniewa Tymuły: – Jak pan obchodził rocznicę zakończenia II wojny światowej? – pytał jeden z mieleckich dziennikarzy. – Patriotycznie – odpowiedział starosta. – Daty 8 maja nie ujęliśmy w naszym grafiku uroczystości, bo w 1945 r. ta wojna zakończyła. Ona trwała. Może w inny sposób, ale jednak miała miejsce – dodał.

Starosta mówi rzeczy oczywiste. Liczbę członków wszystkich organizacji i grup konspiracyjnych, które walczyły z sowieckim okupantem, szacuje się na 120–180 tys. osób. Ostatni partyzant – Józef Franczak ps. „Lalek” zginął w obławie w… 1963 r., czyli 18 lat po 1945 r. W czasach tego „pokoju” zginęło ponad 20 tys. polskich żołnierzy. Ponad 250 tys. osób wywieziono na wschód i skazano na kary pozbawienia wolności. Czy to mamy świętować?

Ilu mieszkańców powiatu mieleckiego walczyło z Sowietami? Tysiące. Wielu z nich zginęło. Choćby legendarny Wojciech Lis „Mściciel”. Zabito go w 1948 r., czyli trzy lata po rzekomym zakończeniu II wojny światowej.

 

Tekst opublikowany w Super Nowościach - 19 maja 2017 r.

Słów kilka o szacunku do przeszłosci

Przed 1939 r. ponad połowę mieszkańców Kolbuszowej stanowiły osoby wyznania mojżeszowego. Katolicy i Żydzi przez wieki żyli tu w zgodzie. Świadczy o tym wyjątkowy herb miasteczka, gdzie na niebieskim tle widzimy krzyż i gwiazdę Dawida, a między nimi znajdują się uściśnięte dłonie. Dziś z oczywistych względów po dawnych kolbuszowianach nie ma śladu. Na terenie miasta nie ma nawet ulicy, która by upamiętniła kogokolwiek z nich.

Nie likwidujcie porodówki

Przychodzi czas, kiedy dziennikarz musi zejść z pozycji bezstronnego obserwatora i zabrać głos w sprawie, która jest ważna dla lokalnej społeczności. A ta sprawa jest nie tyle ważna, co fundamentalna. Tak… to chyba najlepsze określenie - fundamentalna.

Do tej pory trudno było mi sobie wyobrazić szpital w mieście powiatowym bez oddziałów noworodkowego i położniczo-ginekologicznego. Jednak, jak się okazuje, życie lub mnie zaskakiwać i raz za razem przerasta moją wyobraźnię. Zwłaszcza, że likwidacja obu tych jednostek wydaje się być przesądzona. Przesądzona, bo chcą tego wszyscy decydenci.

Co prawda, ostateczną decyzję w tej sprawie mają podjąć już dzisiaj (22.11) radni powiatowi, ale tu nie spodziewałbym się cudów. Starosta Józef Kardyś, który zapowiedział, że zagłosuje za likwidacją porodówki, posiada większość w radzie. Większość, która dostała się do powiatowego samorządu startując z logo PiS – czyli partii, która deklaruje walkę z niżem demograficznym, która mówi o polityce prorodzinnej, prospołecznej, itd.. Ciekawe…

Zgoda, oba oddziały przynoszą straty finansowe. Problem w tym, że nie wzięło się to z niczego. Ktoś odpowiada za to, że spora część kolbuszowianek woli rodzić poza swoim powiatem. Ktoś odpowiada za czarny pijar, który od wielu lat towarzyszy kolbuszowskiej porodówce. Palcem wskazywać nie będę, ale niech każdy z nich uderzy się w pierś.

Ale skoro „mleko się wylało” i kolbuszowska porodówka przynosi wielomilionowe straty, to dlaczego mają na tym cierpieć mieszkanki powiatu? Dlaczego przez zaniechania i błędy decydentów mają rodzić poza Kolbuszową? Dlaczego pracę mają tracić panie położne?

Nie przekonują mnie argumenty ekonomiczne. Porodówka to nie sklep z gwoździami, który można sobie zamykać, jeśli nie przynosi zysków. Szpital to placówka, której obowiązkiem jest zapewnienie ludziom opieki medycznej. Truizm? Jak widać, nie dla każdego…

Ale OK. Skoro chcecie już likwidować „deficytową” porodówkę, to idźcie na całość i zamknijcie wszystkie urzędy, bo przecież przynoszą straty. Można by także zlikwidować policję, straż pożarną, większość szkół, przedszkoli i żłobków, bo trzeba do niech dopłacać. Absurd? Oczywiście. W przypadku kolbuszowskiej porodówki jest to absurd do kwadratu, bo chodzi o szpital, czyli placówkę wyjątkową, bo odpowiedzialną za ludzkie zdrowie i życie.

Dlatego apeluję publicznie: radni, nie podnoście ręki za likwidacją kolbuszowskiej porodówki. Nie przykładajcie ręki do degradacji tego szpitala, miasta i powiatu. Miejcie tę refleksję. Ludzie Wam tego nie zapomną.

Tekst opublikowany w Super Nowościach - 22 listopada 2016 r.

P.S. Taki mamy kraj, jaki potrafimy zrobić.

Choćbym sam tylko został i wrogów miał wielu

Gdy się nie ma co się lubi...

O zerwaniu przez rząd negocjacji offsetowych Francuzi dowiedzieli się z… mediów – usłyszałem w TVN24. Goście zgromadzeni w studium potępili oczywiście „barbarzyństwo” PiS-owców. Podkreślali, że przecież firma Airbus Helikopters wygrała przetarg, że produkuje najlepsze śmigłowce wielozadaniowe pod słońcem, że tak się nie robi, hańba i w ogóle. Taki jest przekaz stacji, która, odkąd pamiętam, jawnie walczy z polską prawicą. Dlatego mocno przejaskrawia. Byleby uderzyć w „Kaczora”. Ale to na marginesie.

Zgadzam się, że obecny władza od początku chciała „odkręcić” przetarg na śmigłowce. Politycy PiS obiecywali to jeszcze w kampanii wyborczej. Odwiedzali zakłady lotnicze w Świdniku i Mielcu, gdzie nęcili wyborców miliardami z MON. Gdyby nie dotrzymali słowa, związkowcy „zjedliby ich na stojąco”. Dlatego po zmianie władzy w Polsce byłem pewny takiego obrotu sprawy. 

W Mielcu i Świdniku euforia. Zakłady z obu tych miast liczą na partycypację – jeśli nie w całości, to chociaż częściowo – w kontrakcie wartym, bagatela. 13,5 mld zł. Zapomina się jednak, że właścicielami obu tych fabryk są korporacje z innych krajów. A wiec spora część (większość?) rządowej kasy trafi zagranicę. Gdyby było normalnie, to polskie firmy dosprzętawiałyby polską armię.

To nie znaczy, że nie rozumiem mieszkańców, którzy cieszą się z tego, że zakłady w ich mieście mają szanse na rządowe zlecenie. Wiadomo – gdy się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma. Lepiej mieć zakłady, które są zagraniczne, niż nie mieć ich w ogóle. To pokazuje jednak, w którym miejscu jesteśmy, jak bardzo zrujnowany został nasz polski przemysł lotniczy. W zasadzie go nie ma.

Tekst opublikowany w Super Nowościach - 6 października 2016 r.